The Weeping Rock ...เรื่องเล่าของหินร่ำไห้

แม้ว่าความชื้นจากหยดน้ำน้ำตา ของหินร้องไห้จะระเหยจากฝ่ามือเด็กชายไปนานแล้ว แต่วอลคานยังคงรู้สึกได้ถึงความชื้นเย็นของมัน

            “หินนั่นอาจจะเคยเป็นผู้หญิงจริงๆ ก็ได้นะ”

            อิสมิลหยุดบ่นกับเมห์เท็ป เด็กหนุ่มเลิกคิ้วมองน้องชายคนเล็กอย่างแปลกใจก่อนจะหัวเราะเบาๆ

            “แล้วไง นายจะคืนชีพให้เธอเหรอ”

            “เธอมีชีวิตอยู่แล้ว เธอไม่เคยตายเลยต่างหาก ดูสิ เธอมีน้ำตานะ” วอลคานทำหน้ายู่ ก่อนจะยื่นฝ่ามือที่ตอนนี้หยดน้ำบนฝ่ามือเขาแห้งเหือดไปหมดแล้วออกไปข้างหน้า 

            สองฝาแฝดเมลิเก้ เมเนคเช ชะโงกหน้ามองฝ่ามือบางเปล่าที่วอลคานยื่นให้อิสมิลดู ก่อนจะส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ

            “นี่เจ้าเด็กโง่ คิดว่าจะเก็บหยดน้ำนั่นไปจนกลับบ้านเลยหรือไง มันระเหยไปแล้ว มันเป็นน้ำนะ บางทีมันอาจเป็นน้ำค้างที่เกาะอยู่บนหินนั่นด้วยซ้ำ” เมลิเก้พูด

            “ไม่ มันเป็นน้ำตาของหินนั่นจริงๆ นะ ฉันเห็นกับตาว่าเธอร้องไห้ออกมาแล้ว”

            “กฎของธรรมชาติ ทุกอย่างจะเกิดเหมือนเดิมซ้ำแล้วซ้ำอีกเป็นวัฏจักร อดีตเป็นยังไงปัจจุบันก็จะเป็นแบบนั้น เป็นเหมือนการหมุนของวงล้อ หินนี่ก็เหมือนกันคงมีระบบบางอย่างทำให้เธอร้องไห้ได้ทุกวันศุกร์” เมเนคเชพูดต่อ

            “เห็นไหมล่ะ เมเนคเชยังบอกเลย”

            “เธอแค่ไม่อยากให้นายเสียใจต่างหากเล่า เด็กโง่เอ้ย” เมลิเก้ส่ายหน้า ส่วนเมเนคเชหัวเราะเบาๆ

            “ถ้างั้นก็คงเป็นผู้หญิงที่น่าเศร้าน่าดู เธอทำอะไรไว้นะ ถึงต้องร้องไห้ไม่หยุดแบบนี้” วอลคานพูด แต่

อิสมิลที่ยืนฟังอยู่กลับหัวเราะอย่างขำขัน

            “บางทีอาจไม่ได้ทำอะไรเลยก็ได้ เหมือนแม่เราไง แม่เราก็ร้องไห้ไม่หยุดเหมือนกัน”